Hekserij

Dode geesten

In de 16e eeuw geloofden veel mensen dat hekserij, in plaats van de werking van Gods wil, een overtuigender verklaring bood voor plotseling en onverwacht tegenspoed, zoals de dood van een kind, slechte oogsten of de dood van vee. Heksenjacht werd een obsessie in sommige delen van het land.

Witchcraft Act

In 1542 nam het Parlement de Witchcraft Act aan, die hekserij definieerde als een misdaad waarop de doodstraf stond. Deze wet werd vijf jaar later ingetrokken, maar in 1562 door een nieuwe wet weer ingevoerd.

Een verdere wet werd aangenomen in 1604 tijdens het bewind van Jacobus I, die een grote belangstelling had voor demonologie en er zelfs een boek over publiceerde. De wetten van 1562 en 1604 verplaatsten de berechting van heksen van de kerk naar de gewone rechtbanken.

Heksenjacht

Formele beschuldigingen tegen heksen – meestal arme, oudere vrouwen – bereikten een hoogtepunt aan het einde van de 16e eeuw, vooral in Zuidoost-Engeland.

513 heksen werden daar tussen 1560 en 1700 berecht, maar slechts 112 werden terechtgesteld. De laatst bekende executie vond plaats in Devon in 1685.

De laatste processen werden in 1717 in Leicester gehouden. In totaal zouden in Engeland ongeveer 500 mensen wegens hekserij zijn terechtgesteld.

Magische krachten

In 1736 nam het Parlement een wet aan waarbij de wetten tegen hekserij werden ingetrokken, maar waarbij boetes of gevangenisstraffen werden opgelegd aan mensen die beweerden magische krachten te kunnen gebruiken.

Toen het wetsvoorstel in het Lagerhuis werd ingediend, veroorzaakte het veel hilariteit onder de parlementsleden. De initiatiefnemer was John Conduit, wiens vrouw een nichtje was van Sir Isaac Newton, de vader van de moderne wetenschap, hoewel hij zeer geïnteresseerd was in het occulte.

De wet werd in 1951 ingetrokken door de Fraudulent Mediums Act, die op zijn beurt in 2008 werd ingetrokken.

In 1824 nam het Parlement de Vagrancy Act aan, op grond waarvan waarzeggerij, astrologie en spiritisme strafbaar werden gesteld.