Hoe te stoppen met het zoeken naar liefde

Wanneer iemand zijn zoektocht naar een partner of echtgenoot begint, zit daar een tweeledig doel achter. Ten eerste willen ze de ervaring hebben bemind te worden door iemand van wie ze houden. Ten tweede wil men nooit meer op zoek gaan naar een partner of echtgenoot.

Deze tweede reden is een beetje vreemd als het om de liefde gaat. Als je van basketbal houdt, wil je dan de ervaring van het spelen van het spel en ook nooit meer op zoek hoeven gaan naar nieuwe tegenstanders om tegen te spelen of nieuwe teamgenoten om mee te spelen? Als je van tuinieren houdt, wil je dan de ervaring van het planten van bloemen en het verwijderen van onkruid en wil je tegelijkertijd nooit meer een trog aanraken?

Als je van je vrienden houdt, wil je dan de ervaring van het kennismaken met hen, het delen van overeenkomsten, het respecteren en vieren van de verschillen om vervolgens nooit meer vrienden te willen maken?

Dat is best vreemd, nietwaar?

Je zou kunnen zeggen dat een romantische relatie anders is dan basketbal, tuinieren of vriendschap. Romantiek gaat over samenzijn met iemand die van je houdt. Het is pijnlijk om die persoon te hebben en hem dan te verliezen, om de zoektocht opnieuw te beginnen.

Maar is het niet pijnlijk om een vriend te verliezen? Is het niet pijnlijk als de winter komt en je niets kunt planten? Is het niet pijnlijk als je spel wordt onderbroken door regen of een blessure? En toch accepteer je het. Je weet dat je het wel redt, maar sommige mensen zijn nooit meer dezelfde na een scheiding. Waarom is dat, en waarom zoeken we naar liefde?

Eerste afspraakjes en liefdesverdriet

Velen van ons besteden als kind weinig tot geen aandacht aan de romantische liefde, maar sommigen doen dat wel. Dan beginnen de hormonen te werken in de puberteit en beginnen we uit te gaan. De meesten van ons zullen weglopen van onze eerste relatie en blijven daten tot we iemand vinden die past.

De reden dat sommige mensen nooit meer dezelfde zijn aan het einde van belangrijke romantische relaties is vanwege het verlies van wat ze dachten dat ze hadden veiliggesteld.

Het is niet alleen dat liefde is veiliggesteld. De zekerheid zelf is veilig gesteld. Men denkt dat men nooit meer honger zal lijden. Dan word je ruw wakker geschud door de realiteit dat niet alleen deze persoon niet de zekerheid is die je zocht, maar dat je om te beginnen nooit zeker was. Stapel genoeg van deze mislukkingen op en dan begin je dingen te zeggen als dat niemand ooit van je zal houden of dat liefde niet bestaat.

Waarom zoeken we naar liefde

Na het opeenstapelen van verlies na verlies, is het tijd voor introspectie. Je kunt jezelf afvragen, waarom krijg en houd je nooit de liefde? Mensen hebben het gedaan, dus waarom jij niet? Waarom blijf ik van die losers houden die me verlaten of die ik moet verlaten? Dit zijn geldige vragen en ze leiden allemaal naar één plek: de aard van je allereerste liefdesrelatie.

Nu, als ik zeg je eerste liefdesrelatie, kan het je eerste romantische relatie zijn, maar meestal is het de relatie met je primaire verzorger, of dat nu je moeder, vader, familielid of voogd is. Het is deze relatie die de toon zet voor toekomstige liefdesrelaties, vooral van de romantische variëteit.

Daarom is de reden dat je op zoek bent naar liefde omdat je je niet geliefd voelde in je primaire liefdesrelatie.

Men zou kunnen zeggen dat ze inderdaad geliefd waren door hun ouder/voogd, maar er is een beetje een misverstand. Ja, ze hebben misschien om je gegeven, je beschermd en voor je gezorgd. Maar er waren momenten waarop ze de plank missloegen. Er waren momenten waarop ze zichzelf boven jou stelden, waarop zij degenen waren tegen wie je bescherming nodig had en degenen die van je afnamen in plaats van voor je te zorgen.

Het feit is, dat ze het een aantal keren goed deden, betekent niet dat je je veilig voelde. Als je een strijkijzer aanraakte en het verbrandde je, zou je waarschijnlijk de rest van je leven voorzichtig zijn met strijkijzers. Je zou ervoor zorgen dat het niet aanstaat en als je het gebruikt, zorg je ervoor dat je het zo manoeuvreert dat het je niet raakt.

Ook als je ouder/voogd een fout maakte, voelde je je onzeker. Je wilde hun toorn niet riskeren, dus deed je wat je moest doen om ervoor te zorgen dat ze in orde waren. Je wilde niet dat ze je in de steek zouden laten, dus gaf je liefde zodat ze begrepen dat je hen nodig had. We herhalen onbewust deze en soortgelijke handelingen in onze romances vandaag de dag. We doen dit zelfs met vrienden en vreemden.

Onze ouders/voogden zijn geen volmaakte mensen. Zij hebben fouten gemaakt en maken waarschijnlijk nog steeds fouten. Als kinderen keken we naar hen op, maar toen we onbemind werden, namen we aan dat we onbemind waren.

Wat is de oplossing?

Het zijn de fouten van onze verzorgers of onze eerste romances die aanleiding geven tot het zoeken naar liefde. Er werd inconsequent of onjuist van ons gehouden. We willen de fouten uit ons verleden rechtzetten. Er zijn echter twee manieren waarop mensen dit benaderen.

Ten eerste, en wat ik de meeste mensen zie doen, houden mensen hun liefde voor hun ouder/voogd of vroegere geliefde in stand, maar erkennen nooit de pijn die zij hebben veroorzaakt. Dit is een probleem omdat jij het type persoon bent dat deze post leest en spot met wat ik eerder zei, ondanks het feit dat je op zoek bent naar liefde.

Je had gelijk om je liefde voor hen te handhaven, maar je moet toegeven dat ze feilbaar zijn en dat ze je pijn hebben gedaan. Dit zal ervoor zorgen dat je ophoudt naar mensen te kijken alsof ze perfect zijn en je zult ze beginnen te zien als de feilbare, onvolmaakte wezens die ze zijn.

Tweede, sommige mensen erkennen dat hun ouder/voogd of vroegere geliefde hen heeft gekwetst, maar weigeren van hen te houden. Deze mensen blijven steken als eeuwige slachtoffers die zichzelf zouden kunnen redden van de pijnlijke zoektocht naar liefde, maar dat zou betekenen dat ze het allerlaatste moeten doen wat ze hadden gewild – besluiten om van hun feilbare ouder/voogd of vroegere minnaar te houden.

Liefde is tenslotte een beslissing. Ja, er zijn gevoelens die gepaard gaan met het liefhebben van een ander, maar nogmaals, mensen zijn niet volmaakt. Niemand is volmaakt. Het alternatief voor iemand liefhebben is onverschillig zijn of wrokkig, wat geen van beide goed is voor iemand die naar liefde verlangt. Maar zoals ik al zei, het is iets wat je besluit te geven. Als je dat doet, dan voel je de liefde.

Misschien heb je de implicatie daarvan begrepen, maar zo niet, laat het me dan uitleggen. Wat dit betekent is, dat liefde niet buiten jou kan worden gelokaliseerd. Het wordt niet gevonden in een relatie. Het kan helemaal niet gezocht worden. Het zoeken naar liefde is het zoeken naar de reden waarom je weigert te besluiten lief te hebben.

Ik zeg niet dat je bij mensen blijft die misbruik van je maken, je negeren of je niet accepteren zoals je bent. Wat ik zeg is dat liefde nooit iets te maken heeft gehad met het hebben van een vaste relatie. Liefde is kijken naar iemands deugden en ondeugden en accepteren dat ze er zijn. Je doet dit voor anderen, je houdt van hen. Doe je dit voor jezelf, dan hou je van jezelf.

Mensen vinden het vreemd om te zeggen dat ze houden van iemand die hen pijn heeft gedaan. Natuurlijk zouden ze dat doen! Liefde gaat meestal over een geweldig gevoel over iemand die bijna perfect is. In werkelijkheid is dat verliefdheid – een tijdelijke maar sterke genegenheid.

Als u op zoek bent geweest naar liefde, zal dit ongetwijfeld enige moed vergen. Het is immers een complete ommekeer van wat je jarenlang hebt gedaan. Neem hier de tijd voor, maar als je hebt toegegeven dat je eerste liefdesrelatie (of het nu familie, voogd of eerste romance is) fouten heeft gemaakt en je besluit toch van hen te houden, zal de zoektocht voorbij zijn.