Oeroude Australische megafauna: Procoptodon goliah

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar grote Australische zoogdieren en buideldieren hebben een speciaal plekje in mijn hart. Maar van alle grote beesten die in Terra Nullus hebben rondgelopen, ben ik het meest gecharmeerd van dieren die lang geleden tot het stof van weleer zijn vergaan, zoals de 200 kilo zware Procoptodon Goliah, beter bekend als de Reuzenkangoeroe met het korte gezicht. Dit dier kon zich net als de moderne kangoeroe op zijn staart voortbewegen en in die positie een angstaanjagende drie meter hoog worden.

Het leefde in het Pleistoceen tijdperk en had een geplette snuit en een korte en diepe schedel met krachtige kaken en korte stoppeltanden die aan wetenschappers verraadden dat het dier een voorliefde had voor ruigten en bladeren.

Zoals moderne buideldieren baarde de Procoptodon Goliah haarloze jongen in een buidel en verzorgde deze tot ze volwassen waren. Hij kwam overal op het vasteland van Australië voor, van het Murray-Darling bekken in het zuiden tot het Eyre schiereiland in het oosten, en kon zich aan vele verschillende omgevingen aanpassen. Hoewel zijn naaste verwant nog steeds ter discussie staat, wordt gedacht dat hij nauw verwant is aan de Banded Hare Wallaby in plaats van de huidige Kangaroo soorten.

De Procoptodon Goliah zou met zijn imposante hoogte van 2 meter (3 meter als hij op zijn schoorbenen staat) ergens in de outback een beest zijn geweest om te zien.

Door de 30.000 jaar heen zou de Procoptodon Goliah populatie hebben samengeleefd met Aboriginal stammen in heel Australië. In New South Wales vertellen veel mensen nog steeds verhalen over een grote, langarmige, agressieve kangoeroe die mensen aanviel. Het uitsterven van deze kangoeroe kan te wijten zijn geweest aan klimaatsveranderingen tijdens het Pleistoceen of aan jachtpraktijken. Hoewel hij een geduchte en angstaanjagende vijand zou zijn geweest voor de inheemse bevolking in Australië. Als je geïnteresseerd bent in uitgestorven megafauna, moet je ook eens kijken naar mijn bericht over de Haast’s Adelaar, een terroriserend overblijfsel van Aotearoa en dit bericht over de uitgestorven Tasmaanse Tijger door Robert Horvat.