Mickey Gilley

Mickey Leroy Gilley urodził się 9 marca 1936 roku w Natchez, Mississippi. Najbardziej znany jako piosenkarz muzyki country i pianista, przeniósł się do Houston w wieku 17 lat i zaczął grać rock n roll w lokalnych klubach, nagrywając „Tell Me Why” i „Oo-ee-baby” dla lokalnej wytwórni Minor. Niewiele sukcesów odniósł w kolejnych wytwórniach – Dot (Memphis), Rex (Nowy Orlean), Khoury (Lake Charles, Louisiana), aż w 1960 roku nagrał „Is It Wrong” dla Potomac, który stał się regionalnym hitem. Niestety, wytwórnia splajtowała, a Mickey kontynuował próby w wytwórniach Lynn, Sabra i Princess.

Występował bardzo w stylu rock n roll piano swojego kuzyna Jerry’ego Lee Lewisa (i innego kuzyna, wielebnego Jimmy’ego Swaggarta). Założył własną wytwórnię, Astro w 1964 roku i wyciął album nazwany po sukcesie Lewisa „Down the Line”. Wydany ponownie przez Paulę album okazał się regionalnym hitem. Wielki czas jednak nadal go omijał, chociaż miał mały przebój z „Now I Can Live Again” z tego albumu. Na sesji Astro nagrał wersję starego przeboju George’a Morgana „Room Full of Roses”, która przyciągnęła lokalną publiczność i została przyjęta do krajowego wydania przez wytwórnię Playboy Hugh Heffnera. Utwór trafił na 1. miejsce listy przebojów country. Po 12 kolejnych hitach w tej wytwórni, Playboy został przejęty przez Epic, a Gilley przeniósł się tam, aby odnieść swój najbardziej konsekwentny sukces w postaci albumów i singli.

Wykonywał teraz prosty, oparty na pianinie materiał Country. Stopniowo, w latach 80. przeszedł na bardziej popowe brzmienie, co przyniosło mu dalsze sukcesy nie tylko na listach przebojów Country, ale także na listach przebojów Pop. Zanim to jednak nastąpiło, w latach 70. miał na swoim koncie wiele przebojów Country, często wznowień, takich jak „I Overlooked An Orchid” (Carl Smith – nr 1, 1974), „City Lights” (Bill Anderson – nr 1 1975), „Window Up Above” (George Jones – nr 1 1975), „Bring It On Home” (Sam Cooke – nr 1 1976). Jego mieszanka rockabilly, honky tonk i uptown Country dostarczyła więcej hitów z „Chains of Love” (nr 9, 1977) „Honky Tonk Memories” (nr 4, 1977) i „Here Comes The Hurt Again” (nr 9,1978).

W sumie, Gilley miał 33 Top 10 singli, z których 17 osiągnęło nr 1, na amerykańskiej liście przebojów Country między 1974 a 1986. Wśród największych hitów były „Don’t the Girls All Get Prettier at Closing Time,” (nr 1) „Overnight Sensation” (nr 7, oba 1976), remake’i hitu Ben E Kinga „Stand By Me” i Buddy Holly’ego „True Love Ways” (oba nr 1 w 1980).

W 1971 roku użyczył swojego nazwiska do otwarcia słynnego klubu nocnego country Gilley’s w Pasadenie w Teksasie. Jego kariera nabrała rozpędu, gdy zarówno klub, jak i jego muzyka pojawiły się w filmie „Urban Cowboy” z 1980 roku. Na ścieżce dźwiękowej znalazł się cover Buddy’ego Holly’ego, który trafił na listę przebojów nr 1. Klub został zamknięty w 1989 roku, a w tym samym roku budynek został poważnie uszkodzony przez podpalenie. Nowy klub Gilley’s został otwarty w 2003 roku w rejonie Dallas-Fort Worth. A Gilley’s Theatre and Diner w Branson sprawił, że piosenkarz podjął udaną rezydenturę w tym mieście Missouri.

Jego ostatnia udana działalność nagraniowa miała miejsce w 1988 roku, kiedy wydał „Chasin’ Rainbows” w Airborne, który wyprodukował jego ostatni singiel Top 40 do tej pory, kiedy „She Reminded Me Of You” osiągnął nr 23 na liście przebojów Country.

W lipcu 2009 roku, Gilly doznał urazu pleców w upadku i został przewieziony do Houston na leczenie, ale następnie wrócił do Branson i występów w swoim teatrze tam. Ma stronę informacyjną na Facebooku, na której regularnie wysyła wiadomości wideo do członków. Ostatnia wspólna biografia o trzech kuzynów, Jerry Lee Lewis, Jimmy Swaggert i Mickey, o nazwie „Unconquered” przez J D Davis jest koniecznością dla każdego fana ich muzyki, rock n roll, Country i muzyki gospel.

.